قیرطبیعی به همان شکل اولیه و جامد قابل استفاده نیست و برای اینکه از آن استفاده کنند معمولا آن را با قیرهای نفتی مخلوط می کنند و یا در حلال حل کرده و برای ساخت عایق ساختمانی یا ایزوگام از آن استفاده می کنند. قیرهای طبیعی قابل استفاده قیرهایی هستند که با قیر نفتی قابل امتزاج باشند و محصولی که بدست می آید بتواند استانداردهای لازم را برای کاربردهای عایق رطوبتی و همچنین راهسازی کسب کنند. بنابراین قیر طبیعی مناسب قیری است که دارای حلالیت بالا در سولفور کردن، خاکستر معدنی کم و نقطه ذوب پایین باشد. نکته دیگری که در انتخاب قیر طبیعی باید در نظر گرفته شود منبع آن است. باید به این نکته توجه داشت قیر طبیعی که مورد آزمایش قرار می گیرد از کدام معدن تهیه شده و اگر این قیر دارای خواص مناسب بود آیا ذخایر کافی از این قیر در دسترس هست یا خیر.
کاربرد قیر طبیعی (گیلسونایت)
ساخت پوشش لوله های نفت
برای جلوگیری از خوردگی لوله های نفت و گاز بر روی آن ها پوششی از مواد عایق ایجاد می کنند. از مخلوط قیر طبیعی و قیر نفتی می توان برای این منظور استفاده کرد.
کک سازی و سوخت
از قیر طبیعی می توان به عنوان سوخت و یا در صنعت کوک سازی استفاده کرد.
ساخت قیرهای صنعتی
اضافه کردن قیر طبیعی به قیر نفتی باعث می شود حساسیت حرارتی قیر نفتی کاهش و ویسکوزیته آن افزایش یابد. قیرهایی که به این روش تولید می شوند را قیر صنعتی می گویند.
بکارگیری در سیمان حفاری
هنگامی که به سیمان حفاری با وزن مخصوص کم نیاز داشته باشند از قیر طبیعی در سیمان حفاری استفاده می کنند.
مهم ترين مشخصات يا ويژگي هاي قير طبيعي كه سبب بكارگيري آن در حوزه هاي مختلف مي شود شامل موارد زير است :
نقطه نرمي ( Softening Point)
نقطه نرمي قير ميزان مقاومت دمايي قير مي باشد .هرچه نقطه نرمي قير بالاتر باشد، قير داراي مقاومت دمايي بيشتري است و كاربرد بهتري در مناطق گرمسيري دارد و هرچه نقطه نرمي قير پايين تر باشد، قير داراي مقاومت دمايي كمتري است و در مناطق معتدل و سردسير كاربرد بيشتري دارد.
درجه نفوذ ( Penetration )
درجه نفوذ، حساسيت قير نسبت به تغييرات دماست و بدين طريق سختي نسبي قير اندازه گيري مي شود. قيرهاي با درجه نفوذ بالاتر ، قيرهاي نرمتري مي باشند و در مناطق سردسير استفاده ميشوند و هرچه نفوذ پايين ترباشد، موارد استفاده ي قير در مناطق گرمسيري بيشتر است.
قیر طبیعی مناسب قیری است که قابلیت انتزاج خوبی با قیر نفتی داشته و پس از اختلاط با قیر نفتی محصولی بدست آید که مشخصات آن مطابق با استانداردهای قیرهای راهسازی باشد . تجربیات قبلی نشان داده است که چنین قیری بایستی دارای نقطه ذوب پایین ، حلالیت بالا در CS2 و خاکستر معدنی کم باشد .
Black : Color
۲۰۰ الی ۵۰ : Mesh
۲۵% الی ۵% : Ash
%۲.۵≤ : Moisture Content
کربن، هیدروژن، نیتروژن، گوگرد و اکسیژن قیر طبیعی
کربن و هیدروژن:
اندازه گیری میزان کربن و هیدروژن گیلسونایت (gilsonite) بر نمونه های بسیار کوچک انجام میگیرد و از این رو لازم است آزمایش با دقت کافی انجام شود. نمونه را بطور کامل در اکسیژن و در دمای ۸۰۰ درجه سانتیگراد می سوزانند. محصولات احتراق را از روی اکسید مس گرم عبور می دهند و تمامی کربن و هیدروژن باقی مانده در آن به ترتیب به CO2 و H2O تبدیل می کنند.
نیتروژن:
مقدار نیتروژن موجود در قیر از طریق روش معروف کجلدا(Kjeldahl) اندازه گیری می شود.
گوگرد:
گوگرد به شکل های مختلفی در قیر طبیعی وجود دارد. برای اندازه گیری کل گوگرد موجود در قیر، یک گرک قیر را همراه با مخلوطی شامل یک قسمت کربنات سدیم بدون آب و دو قسمت اکسید منیزیم رقیق حل می کنیم و آنرا حرارت می دهیم.
برای تعیین مقدار گوگرد معدنی موجود در قیر، که به شکل سولفات است آنرا ر اسیدکلریدریک حل می کنند و به شکل سولفات باریم رسوب میدهند و رسوب حاصل را وزن می کنند. مقدار گوگرد آلی از اختلاف وزن کل گوگرد و گوگرد معدنی به دست خواهد آمد.
اکسیژن:
مقدار اکسیژن موجود در قیر را با هیچ روش مطمئنی بطور مستقیم نمیتوان اندازه گیری کرد. برای تعیین مقدار این عنصر، ابتدا کلیه اجزای موجود در نمونه قیر را مطابق روش های پیش گفته به دقت اندازه گیری میکنند و اختلاف مجموع آنها از ۱۰۰ را معادل درصد اکسیژن قیر فرض می کنند.
افزودن دیدگاه جدید